بهترین سطح برای دویدن کدام است: آسفالت، خاک..؟

بسیاری از دونده ها، دویدن در مسیرهای تریل و خاکی را دوست دارند. برخی دیگر ترجیح می دهند روی چمن تمرین کنند و بسیاری هم به جز خیابان های آسفالت یا بتنی به چیز دیگری دسترسی ندارند. اما بهترین سطح برای دویدن کدام است و اساسا این موضوع به چه چیزهایی بستگی دارد؟ ما در این مقاله موج کوه به بررسی این موارد پرداخته ایم.

امتحان سطوح جدید

به عنوان یک قاعده، دوندگان سالم همیشه باید سطوح دویدن خود را تغییر دهند تا قدرت و تعادل را بهبود بخشند و به جلوگیری از آسیب کمک کنند.

برخی از نکات مفید عبارتند از:

مسیرهای دویدن خود را تغییر داده و دویدن در مسیر تریل، آسفالت، پیست و سایر موارد را با هم ترکیب کنید.

اگر به طور مکرر یک مسیر را می دوید، هر دوی مسیر را معکوس کنید. این برای هر شیب در جاده تنظیم می شود، بنابراین شما هر دو طرف بدن خود را به طور مساوی تمرین می دهید.

تنظیم شدن روی سطح جدید زمان بر است. پس باید در سطوح جدید با شدت کمتری شروع کنید.

کدام سطح بهتر است؟

همانطور که گفتیم بهتر بودن یک سطح می تواند از فرد به فرد متفاوت باشد. با این حال چند مورد زیر را در نظر داشته باشید:

دویدن یک ورزش با ضربه بالا در نظر گرفته می شود. کاهش تاثیر به معنای کاهش خطر آسیب استخوان مانند شکستگی و کاهش فشار روی ساختارهای مفصلی می باشد.

از طرف دیگر سطوح نرمتر انرژی بیشتری جذب می کنند. این می تواند برای کسانی که به دنبال سرعت هستند واکنش کمتری ایجاد کند. پس در این حالت یک سطح نسبتا سفت مناسب است

انواع زمین و سطح برای دویدن

بهترین سطح برای دویدن به طور کلی بر اساس سطح راحتی دونده، دسترسی به محیط های مختلف و اهداف وی در نظر گرفته می شود.

آسفالت

بین پیاده روی سیمانی و خیابان آسفالتی، خیابان آسفالت مسیر بهتری است چرا که مقدار جذب ضربه بیشتری دارد. بنابراین در این حالت البته با فرض ایمن بودن خیابان بهتر است آسفالت را انتخاب کنید.

از مزایای آسفالت می توان به ثبات و یکنواختی اشاره کرد که آن را برای تمرینات سرعتی مناسب می کند. وقتی لازم نیست به این فکر کنید که هر مرحله را کجا قرار می دهید، می توانید سرعت خود را افزایش دهید. این سطح صاف و محکم همچنین فشار کمتری به تاندون آشیل وارد می کند. علاوه بر این، جاده‌های آسفالتی معمولاً نقشه‌برداری می‌شوند و به راحتی می‌توانید مسافت پیموده شده خود را با یک برنامه، نقشه آنلاین یا کیلومترشمار اتومبیل خود ردیابی کنید.

عیب دویدن در خیابان های آسفالت هم وجود ترافیک و اتومبیل هاست. این به ویژه در زمان آلودگی هوا می تواند به شدت آزاردهنده باشد.

بتن

بتن در حالی که سخت تر از آسفالت است، یک سطح صاف است که به راحتی در دسترس است و استفاده از آن برای بسیاری از افراد بسیار کاربردی است.

به عنوان یک امتیاز اضافی، پیاده روهای بتنی از ترافیک در امان هستند و معمولا صاف و مسطح هستند. تحقیقات نشان می‌دهد که اگر خیلی سریع پیش نمی‌روید، تأثیر زمین، از نظر تأثیر بر عضلات و مفاصل، ناچیز خواهد بود.

اگر روی بتن یا آسفالت می دوید باید کفش های شما بالشتک های خوبی برای جذب ضربه پا داشته باشند.

چمن

سطوح نرم تر مانند چمن مطمئناً نسبت به بتن یا آسفالت روی بدن شما آسان تر است، اما این بدان معنا نیست که هیچ خطری برای آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد معمول وجود ندارد.

 British Journal of Sports Medicine منتشر شد، هیچ ارتباطی بین سطح دویدن و میزان آسیب دیدگی پیدا نکرد.

پس کجا باید دوید؟

دکتر فریس می‌گوید: «انواع سطوح بهتر از چسبیدن به یک سطح است. دکتر باب آدامز، رئیس کمیته پزشکی ورزشی و علم دوومیدانی آمریکا، با این موضوع موافق است. او می‌گوید: ایده آل این است که بعضی تمرینات را در پیاده رو، برخی را در مسیر و برخی را در پیست اجرا کنید.

اگر برای یک رویداد خاص تمرین می کنید، فریس توصیه می کند مقدار قابل توجهی از مسافت پیموده شده خود را روی آن سطح انجام دهید.

یک راهکار پیشنهادی هم می تواند اینگونه باشد: برای دویدن های طولانی به مسیرهای تریل بروید. برای تمرینات اینتروال در پیست بدوید و جلسات نرم دوی را هم روی آسفالت انجام دهید. در زمستان و زمان های آلودگی هوا هم تردمیل گزینه خوبی است. همچنین برای دویدن های کوتاه هم می شود تردمیل را در نظر گرفت.

منابع: https://sifuentescoaching.com/resources/surfaces

https://www.outsideonline.com/hea

lth/running/best-running-surface-your-knees/